ជុំ រ៉ាំ ៖ ម្តាយរបស់ខ្ញុំយំនឹកខ្ញុំរហូតដល់ស្លាប់
ទោះបីពិការជើងខាងស្តាំដោយសារគ្រាប់មីនរបស់កងទ័ពវៀតណាម នៅឆ្នាំ១៩៨៤ ជុំ រ៉ាំ នៅតែខិតខំតស៊ូចិញ្ចឹមជីវិតខ្លួនឯង និងក្រុមគ្រួសារ។ គាត់ខិតខំការពារកុំឲ្យមានសង្រ្គាម និងការកាប់សម្លាប់វិលត្រឡប់មកវិញទៀត។ រ៉ាំ បានលើកឡើងថា «បច្ចុប្បន្ននេះយើងមានសន្តិភាពហើយ ដូច្នេះយើងត្រូវថែរក្សាសន្តិភាពឲ្យបានល្អ។ យើងត្រូវចេះស្រឡាញ់គ្នានិងជួយគ្នាទៅវិញទៅមក និងធ្វើយ៉ាងណាឲ្យមានបន្លែ ផ្លែឈើ