ខ្ញុំបានស្ថិតនៅចំណុចប្រទាញប្រទង់រវាង “ឋាននរកនៅក្នុងប្រទេសថៃ និងឋានសួគ៌នៅក្នុងប្រទេសហ្វីលីពីន”។ ខ្ញុំតែងតែចងចាំនូវគុណបំណាច់របស់ប្រទេសហ្វីលីពីនគ្មានថ្ងៃបំភ្លេចបានឡើយ ហើយខ្ញុំក៏លែងជាជនភៀសខ្លួនទៀតហើយដែរ។
ជនស៊ីវិលគ្មានលំនៅ ដែលជ្រកអាស្រ័យក្នុងប្រទេសថៃ មិនមែនត្រឹមតែជាជនភៀសខ្លួនសាមញ្ញនោះទេ។ ជនភៀសខ្លួនទាំងនោះ គឺជាអ្នកជំនាញ អ្នកធុរកិច្ច ពលករ កម្មករជំនាញ និងជាពិសេសជាអ្នកចិញ្ចឹមគ្រួសាររបស់ខ្លួនដ៏សំខាន់។ អ្នកទាំងនេះ ពុំដែលភ័យខ្លាចក្នុងការប្រថុយប្រថានរាល់ហានិភ័យនានា ហើយអ្នកទាំងនេះហ៊ានលះបង់ខ្លួនឯងជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីក្រុមគ្រួសារ សហគមន៍ និងប្រទេសជាតិរបស់ខ្លួន ក៏ដូចជាដើម្បីប្រយោជន៍មនុស្សជាតិក្នុងការកសាងពិភពលោកមួយប្រសើរជាងមុន។ ជនភៀសខ្លួនទាំងនេះ មិនត្រឹមតែធ្វើឲ្យប្រទេសកម្ពុជាកាន់តែប្រសើរឡើង ប៉ុន្តែថែមទាំងធ្វើឲ្យប្រទេសថៃ និងប្រជាជាតិក្នុងតំបន់ទាំងមូល កាន់តែប្រសើរឡើងទៀតផង តាមរយៈការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់ខ្លួន។ ចំពោះតថភាពជាក់ស្តែងដែលថាជនភៀសខ្លួនទាំងនេះ បានទទួលរងទុក្ខវេទនា គឺជាសោកនាកម្មមួយ មិនត្រឹមតែសម្រាប់ប្រទេសកម្ពុជានិងប្រទេសថៃ ប៉ុន្តែគឺជាសោកនាដកម្មសម្រាប់តំបន់ ពីព្រោះថាពាណិជ្ជកម្មឆ្លងដែន ការដោះដូរទំនិញ និងអន្តោប្រវេសន៍ គឺជាកត្តាជំរុញនវានុវត្តន៍ ទំនើបភាវូបនីយកម្ម និងសន្តិភាព ព្រមទាំងសន្តិសុខពិភពលោក។
អត្ថបទ ៖ ឆាំង យុ នាយកមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា
រូបថត ៖ បណ្ណសារមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា
