ខ្ញុំឈ្មោះ ព្រំ ណៃ កើតនៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៦០ នៅក្នុងភូមិប្រាំង ឃុំដងពែង ស្រុកស្រែអំបិល ខេត្តកោះកុង។ ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំមានសមាជិកចំនួន១០នាក់។ ម្តាយរបស់ខ្ញុំឈ្មោះ ព្រំ ឈាក ស្លាប់ក្នុងឆ្នាំ១៩៩៦ ចំណែកឯ
ឪពុករបស់ខ្ញុំឈ្មោះ វ័រ សៀង ស្លាប់នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧៧ ហើយខ្ញុំមានបងប្អូនចំនួន ៨នាក់រួមទាំងខ្ញុំដែលជាកូនច្បងនៅក្នុងគ្រួសារ។
ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំគឺជាអ្នកស្រែចម្ការ។ ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំប្រកបមុខរបរធ្វើស្រែដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសារ។ ដោយសារតែបញ្ហាជីវភាពគ្រួសារប្រឈមនឹងការលំបាកខ្លាំង ខ្ញុំមិន បានរៀនសូត្រឡើយ។ ខ្ញុំមិនអាចសរសេរអក្សរបានទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំចេះអានអក្សរបានបន្តិចបន្តួច ដែរ។
ដំណើរជីវិតរបស់ខ្ញុំតស៊ូជាមួយនឹងខ្មែរក្រហមបានចាប់ផ្តើមតាំងពីឆ្នាំ១៩៧៣ មកម៉្លេះ នៅពេលដែលខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តចូលធ្វើពេទ្យបដិវត្តន៍។ រយៈពេល៣ឆ្នាំបន្ទាប់ពីសេនាប្រមុខ លន់ នល់ ធ្វើរដ្ឋប្រហារទម្លាក់សម្តេចព្រះ នរោត្តម សីហនុ ចេញពីតំណែង ខ្ញុំបានស្ម័គ្រចិត្តចេញធ្វើបដិវត្តន៍នៅក្នុងស្រុករបស់ខ្ញុំ។ ពេលនោះ ខ្ញុំទើបតែមានអាយុប្រហែល ១៣ឆ្នាំតែប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែដោយសារតែជីវភាពខ្វះខាត ខ្ញុំបានចូលធ្វើជាពេទ្យនៅឃុំដងពែងក្នុងស្រុកកំណើតរបស់ខ្ញុំ។
រហូតមកដល់ឆ្នាំ១៩៧៤ ខ្ញុំបានផ្លាស់មកធ្វើពេទ្យនៅឯពេទ្យស្រុកស្រែអំបិលវិញ។ ខ្ញុំចាំបានថា មានក្មេងស្រីៗ ដែលមានអាយុស្របក់ស្របាលនឹងខ្ញុំ ហើយក៏មានក្មេងស្រីដែលមានវ័យក្មេងជាងខ្ញុំជាច្រើននាក់បានស្ម័គ្រចិត្តធ្វើពេទ្យបម្រើឲ្យបដិវត្តន៍ដូចខ្ញុំដែរ។
មុនពេលចូលធ្វើជាពេទ្យ ខ្ញុំមិនធ្លាប់បានរៀនអំពីវិជ្ជាពេទ្យអ្វីនោះទេ។ វាគឺថ្មីសន្លាងសម្រាប់ខ្ញុំ។ នៅពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមរៀនដំបូង គឺខ្ញុំគ្រាន់តែមើលពេទ្យបងៗព្យាបាលរបួសឲ្យអ្នកជំងឺ ហើយបន្ទាប់មកខ្ញុំសាកល្បងព្យាបាលទៅតាមអ្វីដែលខ្ញុំបានឃើញ និងចងចាំ។ គ្រូពេទ្យបដិវត្តន៍ជាច្រើនទៀតរៀនសូត្រអំពីការព្យាបាលជំងឺ តាមវិធីសាស្រ្តដូចដែលខ្ញុំបានរៀនដែរ។ក្នុងវ័យ១៣ឆ្នាំ ក្រៅពីចេះព្យាបាលជំងឺ និងរបួស ខ្ញុំថែមទាំងចេះវិជ្ជាឆ្មបទៀត។ មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំចាប់ផ្តើមព្យាបាលជំងឺ និងរបួសឲ្យប្រជាជននិងកងទ័ព។
នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧៤ដដែល ប្រជាជនភាគច្រើនកើតជំងឺគ្រុនចាញ់ ហើយកងទ័ពក៏មានរបួសច្រើនពីការប្រយុទ្ធគ្នាដែរ។ ខ្ញុំត្រូវនៅព្យាបាលអ្នកជំងឺទាំងយប់ទាំងថ្ងៃមិនសូវមានពេលសម្រាកឡើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំមានសំណាងល្អដែលមានអាហារហូបគ្រប់គ្រាន់។
រហូតដល់ពេលខ្មែរក្រហមឡើងកាន់កាប់អំណាចជាផ្លូវការនៅថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ ខ្មែរក្រហមបានជ្រើសរើសខ្ញុំឲ្យមកធ្វើពេទ្យនៅតាមភូមិវិញ។ ខ្ញុំបានដើរព្យាបាលជំងឺរបស់ប្រជាជននៅតាមភូមិ និងតាមមន្ទីរតំបន់ ពីតំបន់មួយទៅតំបន់មួយ។
មានរឿងរ៉ាវជាច្រើនបានកើតឡើងនៅមន្ទីរពេទ្យ និងមានការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញចំពោះជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់ប្រជាជន។ ចាប់ពីឆ្នាំ១៩៧៦ នៅភូមិភាគបស្ចិម មានការធ្វើបាបប្រជាជនយ៉ាងខ្លាំងព្រោះតែ តាទីន ដែលជាប្រធានគណៈតំបន់បានក្បត់នឹងអង្គការ។ ការកាប់សម្លាប់ដោយសារតែការសង្ស័យថាក្បត់ ការបង្អត់អាហារ ការធ្វើការលើសកម្លាំង និងជំងឺ បានធ្វើឲ្យប្រជាជនស្លាប់ស្ទើរតែរៀងរាល់ថ្ងៃ។
ប្រជាជន១៧មេសា ទាំងស្រីទាំងប្រុស ត្រូវបានអង្គការបញ្ជូនឲ្យទៅរស់នៅក្នុងកងចល័ត ដោយបានបង្ខំឲ្យលើកទំនប់នៅបឹងព្រាវបណ្តាលឲ្យស្លាប់អស់ជាច្រើននាក់។ ចំណែកឯគ្រូពេទ្យដូចខ្ញុំក៏មិនត្រូវបានលើកលែងពីការសម្លាប់ដែរ។ យើងបានប្រឈមមុខនឹងការសម្លាប់ពីខ្មែរក្រហមដូចប្រជាជនឯទៀតប្រសិនបើ ខ្មែរក្រហមមានការសង្ស័យថាយើងធ្វើខុសអ្វីមួយនោះ។
រឿងរ៉ាវរបស់ពេទ្យស្រីម្នាក់ឈ្មោះ វ៉ាន បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញដល់ជីវិតបងប្អូន និងឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំនៅពេលនោះ។ ពេទ្យ វ៉ាន ត្រូវបានខ្មែរក្រហមចោទប្រកាន់ថាបានប្រព្រឹត្តខុសសីលធម៌ជាមួយនឹងកងទ័ពម្នាក់រហូតដល់មានផ្ទៃពោះ។ ខ្មែរក្រហម បានយកកងទ័ពនោះទៅវាយសម្លាប់និងបណ្តែតតាមទឹក ចំណែកឯពេទ្យ វ៉ាន វិញត្រូវខ្មែរក្រហមវះពោះយកកូនចេញយ៉ាងសាហាវឃោរឃៅនៅក្នុងទឹកប្រឡាយដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ឃើញដូច្នេះពីមុនមក។
បន្ទាប់ពីឃើញរូបភាពនៃការសម្លាប់នេះដោយផ្ទាល់នឹងភ្នែក ខ្ញុំតែងតែស្រមៃដល់ការស្លាប់របស់ឪពុកខ្ញុំ ដែលប្រហែលជាខ្មែរក្រហមយកគាត់ទៅសម្លាប់ដូចពេទ្យវ៉ាន និងគូស្នេហ៍របស់គាត់។ នៅក្នុងរបបខ្មែរក្រហម ឪពុករបស់ខ្ញុំធ្វើជាមេភូមិ។ គាត់ត្រូវរងការចោទប្រកាន់យ៉ាងអយុត្តិធម៌ថា គាត់បានប្រព្រឹត្តខុសសីលធម៌ទើបបណ្តាលឲ្យខ្មែរក្រហមយកគាត់ទៅសម្លាប់នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧៧។ ពេលនោះខ្ញុំមិនបាននៅក្បែរឪពុករបស់ខ្ញុំទេ ព្រោះខ្ញុំបានចាកចេញទៅធ្វើការនៅភូមិឆ្ងាយពីគាត់។
ក្រៅពីឪពុករបស់ខ្ញុំ ជីតា ជីដូន និងប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំក៏ត្រូវបានខ្មែរក្រហមសម្លាប់។ ជីតារបស់ខ្ញុំត្រូវខ្មែរក្រហមចោទប្រកាន់ថា លួចគោរបស់អង្គការចំនួន២ក្បាលបន្ទាប់ពីគាត់ធ្វើឲ្យបាត់គោនៅក្នុងព្រៃពេលដែលគាត់ទៅឃ្វាលគោ។ កាលនោះក្នុងខេត្តកោះកុងសម្បូរទៅដោយព្រៃទ្រុបទ្រុល និងសត្វព្រៃជាច្រើន ទើបបណ្តាលឲ្យជីតារបស់ខ្ញុំពិបាកក្នុងការគ្រប់គ្រងគោទាំងអស់នោះ។ បងប្អូនជីដូនមួយរបស់ខ្ញុំបានប្រាប់ខ្ញុំថាគាត់បានលួចមើលឃើញកងឈ្លបភូមិបង្ខំឲ្យជីតារបស់ខ្ញុំចូលទៅក្នុងចម្ការអំពៅមួយកន្លែង រួចបង្ខំឲ្យគាត់ហូបស្លឹកអំពៅ។បន្ទាប់មក កងឈ្លបក៏បានវាយសម្លាប់ជីតារបស់ខ្ញុំចោលនៅក្នុងចម្ការអំពៅនោះ។ ចំណែកឯជីដូនរបស់ខ្ញុំបានឈឺស្លាប់ដោយសារមិនអាចអត់ទ្រាំនឹងការអត់អាហារបាន។ រីឯប្អូនរបស់ខ្ញុំវិញក៏ត្រូវខ្មែរក្រហមសម្លាប់ខណៈពេលចែវទូកទៅកាប់ផ្តៅនៅអុកតាមៀក ខេត្តកោះកុង។
ក្រោយមកក៏មានការតាមដានសមាជិកគ្រួសាររបស់ខ្ញុំផ្សេងទៀតរួមទាំងខ្ញុំដែរ។ ខ្ញុំបានជួបរឿងរ៉ាវតក់ស្លុត និងឈឺចាប់ជាច្រើន។ ប្រធានពេទ្យឈ្មោះ វឿន តែងតែលើកទឹកចិត្តឲ្យខ្ញុំធ្វើល្អ និងគិតល្អទើបខ្ញុំអាចរក្សាជីវិតបាន។ ទោះបីជាយ៉ាងណា ខ្ញុំនៅតែគិតថាខ្ញុំមានសំណាងជាងសាច់ញាតិ និងប្រជាជនដ៏ទៃទៀត។ ខ្ញុំទទួលបានបបរ សម្លមានសាច់ត្រី ត្រីខ ត្រីចំហ៊ុយ ប៉ុន្តែប្រជាជនផ្សេងទទួលបានតែបបររាវដោយមើលសឹងតែមិនឃើញគ្រាប់អង្ករហើយថែមទាំងធ្វើការងារលំបាកវេទនាទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ។
ខ្ញុំធ្វើពេទ្យដល់ចុងឆ្នាំ១៩៧៨ រួចខ្ញុំចាកចេញពីកន្លែងពេទ្យមករស់នៅជាមួយប្រជាជនតាមតំបន់វិញ ហើយយើងរត់ភៀសខ្លួនទៅជាមួយគ្នានៅពេលកងទ័ពវៀតណាមវាយចូលមកក្នុងប្រទេសកម្ពុជានៅដើមខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៩។
ខ្ញុំមានបំណងវិលត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតរកម្តាយនិងបងប្អូនរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែនៅតាមផ្លូវ ខ្ញុំបានជួបនឹងកងទ័ពខ្មែរក្រហម ដែលបានប្រាប់ខ្ញុំថា កងទ័ពវៀតណាមកំពុងតែវាយនៅតាមទិសដៅដែលខ្ញុំកំពុងតែធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅ។ ឮដូច្នេះ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តមិនបន្តដំណើរទៅមុខទៀតទេ ហើយធ្វើដំណើរត្រឡប់បកក្រោយសំដៅទៅភ្នំវិញដើម្បីគេចខ្លួនពីកងទ័ពវៀតណាម។ ចុងក្រោយ ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរទៅដល់ជំរំម៉ៃរ៉ូតនៅក្នុងប្រទេសថៃ ដែលមានប្រជាជនខ្មែរជាច្រើនធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីនោះ និងត្រៀមចាកចេញទៅកាន់ប្រទេសទី៣ ដូចជា សហរដ្ឋអាមេរិក ប្រទេសបារាំង និងប្រទេសកាណាដា ជាដើម។ ខ្ញុំបានសម្ភាសន៍ជាប់និងត្រូវចាកចេញទៅរស់នៅឯសហរដ្ឋអាមេរិក ប៉ុន្តែពេលនោះខ្ញុំស្ទាក់ស្ទើរក្នុងចិត្តព្រោះខ្ញុំគ្មានក្រុមគ្រួសារនិងសាច់ញាតិនៅសហរដ្ឋអាមេរិកទេ ហើយខ្ញុំក៏នឹករឭកដល់ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំណាស់ ដូច្នេះហើយខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តមិនចាកចេញ។
មិនយូរប៉ុន្មាននៅពេលដែលមានការជ្រើសរើសកងកម្លាំងស្ម័គ្រចិត្ត ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តចូលបម្រើឲ្យកងកម្លាំងខ្មែរក្រហមម្តងទៀត ក្នុងគោលបំណងរិះរកវិធីត្រឡប់មកចូលក្នុងប្រទេសខ្មែរវិញតាមរកម្តាយរបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែដោយសារស្ថានភាពមិនទាន់ស្ងប់ស្ងាត់នៅក្នុងប្រទេស ខ្ញុំនៅតែមិនទាន់បានជួបម្តាយនិងប្អូនៗរបស់ខ្ញុំ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំមានសំណាងបានជួបប្អូនៗ និងបងប្អូនជីដូនមួយរបស់ខ្ញុំវិញ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានទទួលដំណឹងអកុសលពីប្អូនរបស់ខ្ញុំថាម្តាយរបស់ខ្ញុំដែលខ្ញុំតែងតែទន្ទឹងរង់ចាំជួប និងនឹករឭកជារៀងរាល់ថ្ងៃបានស្លាប់ទៅហើយ។
ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរទៅលេងស្រុកកំណើតតែម្តងប៉ុណ្ណោះក្នុងឆ្នាំ២០០១។ ខ្ញុំនិងប្អូនៗតែងតែទំនាក់ទំនងសួរសុខទុក្ខគ្នាតាមរយៈទូរសព្ទ។ ចាប់តាំងពីប្រធានកងពលនារី រៀបចំមង្គលការឲ្យខ្ញុំនិងប្តីរបស់ខ្ញុំ យើងបានសម្រេចចិត្តរស់នៅក្នុងភូមិស្ទឹងថ្មី ឃុំប្រម៉ោយ ស្រុកវាលវែង ខេត្តពោធិ៍សាត់ដោយប្រកបរបរធ្វើចម្ការរហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ។
អត្ថបទ ៖ អ៊ុន សុដាវី
រូបថត ៖ បណ្ណសារមជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា
